Inside Goodison!

Οι Greek Toffees στον αγωνιστικό
χώρο του Goodison!

Το ραντεβού με τον Τόλη ήταν έξω από το Χίλτον του Λίβερπουλ στη μία το μεσημέρι. Συνέπεσε με την αποστολή της Sunderland που βρισκόταν εκεί από την προηγούμενη μέρα και έφευγε για το γήπεδο, έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με κάποια μέλη της αποστολής, αλλά δεν προλάβαμε τους παίκτες της, που δεν είχαν βγει ακόμη από το ξενοδοχείο, ώστε να βγούμε φωτογραφίες μαζί τους...

Ο Τόλης ήρθε και μας πήρε. Στο δρόμο μας εξήγησε πως ο Martinez ήθελε οι παίκτες να πηγαίνουν με το αυτοκίνητο τους στο γήπεδο. Έτσι, παρκάραμε πίσω το αυτοκίνητο του Lukaku(συγνώμη, δεν το έχω με τις μάρκες). Οι άνθρωποι που εργάζονταν για την ομάδα μας υποδέχτηκαν πολύ ζεστά, και όπου περνούσαμε μας χαιρετούσαν με ένα μεγάλο χαμόγελο. Μπαίνοντας στο Goodison, άδειο, στην αρχή δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Απλώς προχωρούσα, και προσπαθούσα να μιλήσω με τα άλλα παιδιά της παρέας...

Στη συνέχεια στο lounge της ομάδας. Μόλις μπήκαμε υπήρχε το καφέ μπροστά μας και ο Τόλης μας είπε πως μπορούμε να πάρουμε ότι θέλουμε. Ξαφνικά, γύρισα και πίσω μου καθόταν ο Baines με τον γιο του. Στην αρχή νόμισα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Μάλλον έκαναν πουλάκια τα μάτια μου. Δεν ήθελα να του χαλάσω τη στιγμή, αργότερα όταν σηκώθηκε να πάρει καφέ στάθηκε δίπλα μου. Του ζήτησα να βγούμε μια φωτογραφία και εκείνος μου είπε "Ευχαρίστως". Τόσο απλά...

Με τον Leighton Baines.

Μετά ήρθαν κι' άλλα παιδιά, ο Jelavic, ο Hibbert, o Stones, o Osman(επειδή οι δύο τελευταίοι έφυγαν βιαστικοί δε βγήκαμε κάποια φωτογραφία). Πιο πέρα οι Unsworth, Stubbs(o οποίος έπαιζε ασταμάτητα με τον μικρότερο γιο του Baines). Όλοι ήταν ευδιάθετοι και χαρούμενοι να μιλήσουν μαζί μας και να φωτογραφηθούν. Ο Keith ανέφερε στον Unsworth πως πέτυχε το πρώτο γκολ στην εποχή του David Moyes, μετά από 27" και εκείνος τον διόρθωσε, 26"!
 Ο Τόλης μας έφερε τα match programmes, τα οποία μας τα πήρε και πάλι για να τα φέρει υπογεγραμμένα...
Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το δεύτερο πάτωμα, 15-20 μέτρα από τον πάγκο της ομάδας, για να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι.
Ένα λάθος και η ομάδα με 10 παίκτες και πίσω στο σκορ... Μέτρια απόδοση στο πρώτο ημίχρονο και αλλά με το που αφήσαμε τις κερκίδες ο Duncan Ferguson καθόταν ακουμπισμένος στον τοίχο! Τα είπαμε λίγο, ήταν πολύ καλός μαζί μας, φωτογραφηθήκαμε μαζί του και του ευχηθήκαμε χρόνια πολλά(την επόμενη είχε γενέθλια)!

Ο Keith με τον Duncan.

Δεύτερο ημίχρονο, τα μάτια δε μπορούσαν να ξεκολλήσουν από το γήπεδο. Οι παίκτες τα έδωσαν όλα! Φαινόταν πως παίζαμε 15 εναντίον 10. Δυστυχώς, η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτα μέσα. Δίπλα μας, η Gwladys Street νόμιζες πως θα καταπιεί το γήπεδο. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοια ατμόσφαιρα!
Και στο τέλος, όλο το γήπεδο σηκώθηκε και αποθέωσε τους παίκτες της ομάδας, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια τους. Ήταν επικό. Έχασαν, αλλά έφυγαν λες και είχαν κάνει θρίαμβο...
Κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο και είμαστε κοντά στα αποδυτήρια, όταν άρχισε να αποχωρεί η αποστολή της Sunderland. Περνούσαν μπροστά μας οι παίκτες της, και ανάμεσα τους ο Χάρης Μαυρίας, ο οποίος αφού μας χαιρέτισε πού ευγενικά, μιλώντας μας στον πληθυντικό, αφού μίλησε για λίγα λεπτά με τον Τόλη, στη συνέχεια του ζητήσαμε να βγούμε φωτογραφία μαζί του και σχεδόν το χάρηκε!

Βγαίνοντας από τον χώρο των αποδυτηρίων, λίγο πριν μπούμε στο γήπεδο για να αποχωρήσουμε, άνοιξε η πόρτα και βγήκε από το γραφείο του ο Bill Kenwright(πρόεδρος της ομάδας). Τον χαιρετίσαμε, εκείνος μας ανταπέδωσε. Του είπαμε και μια, δυο κουβέντες, και εκείνος χαμογέλασε και μας ευχαρίστησε.
Τέλος, βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο και πάλι, περάσαμε από μέσα για να μπορέσουμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχα ζήσει...

Ο Άγγελος με τον Hibbert

Σταθήκαμε λίγο πριν την έξοδο και βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες. Ήθελα να βγάλουμε καμιά εκατοσταριά παραπάνω, για να μείνω λίγο παραπάνω μέσα!
Στη συνέχεια, βγήκαμε από το γήπεδο, και έξω υπήρχαν οι φίλοι της ομάδας, που περίμεναν τους παίκτες να βγουν φωτογραφίες μαζί, να υπογράψουν κάποιο αυτόγραφο. Ένας πιτσιρικάς με έδειξε και φώναξε "Jelavic", και έτρεξαν μερικά παιδιά με τους γονείς προς το μέρος μου. Τους είπα απλά, πως αν ήμουν αυτός θα είχα σκοράρει τώρα...

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε, τότε άρχισαν να βγαίνουν και άλλοι παίκτες, που σταματούσαν και έβγαζαν φωτογραφίες με τον κόσμο της ομάδας.
Δεν ξέρω αν καταφέρουμε να ζήσουμε ξανά τέτοιες στιγμές. Αυτή την εμπειρία ζωής την οφείλουμε στον Απόστολο Βέλλιο. Είχα ακούσει από πολύ κόσμο πόσο καλό παιδί είναι, αλλά τόσο καλό δεν το φανταζόμουν ποτέ. Ένα ευχαριστώ, ακόμα και αν έρχεται από την καρδιά μου είναι πολύ λίγο. Εύχομαι, στη νέα χρονιά να βρει το δρόμο του στην ομάδα και να μείνει πολλά χρόνια. Ακόμα και αν κάποτε φύγει, θα είναι μέλος της μπλε οικογένειας μας, γιατί...
Once a Blue, Always a Blue!